پروتکل RSTP چیست؟

بسیاری از متخصصان شبکه می‌دانند که برای افزایش پهنای باند و ایجاد افزونگی (Redundancy)، می‌توان سوئیچ‌ها و روترها را با لینک‌های متعدد به یکدیگر متصل کرد. اگرچه این روش باعث پایداری بیشتر شبکه می‌شود، اما در صورت عدم کنترل، ممکن است منجر به تشکیل Loop در شبکه گردد.

برای جلوگیری از این مشکل، پروتکل‌هایی طراحی شده‌اند که از بروز Loop جلوگیری کنند می توان به یکی از نسخه‌های پیشرفته و سریع‌تر این نوع پروتکل‌ها، Rapid Spanning Tree Protocol (RSTP) یا 802.1w اشاره کرد که به صورت پیش‌فرض در بسیاری از تجهیزات شبکه فعال بوده و عملکرد بهینه‌ تری نسبت به پروتکل STP سنتی دارد.

در این مقاله قصد داریم به بررسی دقیق‌ تر “پروتکل RSTP چیست” بپردازیم. پس اگر به دنبال شبکه‌ای سریع‌تر، پایدارتر و حرفه‌ای‌تر هستید، تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید.

 

پروتکل RSTP و STP در نگاه کلی:

در معماری شبکه‌ های کامپیوتری، وجود مسیرهای جایگزین برای دستیابی به یک مقصد، نه ‌تنها به افزایش پایداری کمک می‌کند، بلکه امکان توزیع متعادل ترافیک را نیز فراهم می‌آورد. با این حال، این مزیت می‌تواند زمینه ‌ساز مشکلاتی جدی مانند تشکیل حلقه‌های لایه دوم، طوفان‌های broadcast (پخش طوفانی) و رفتار پیش‌بینی‌نشده در جدول MAC سوئیچ‌ها شود. این اختلالات قادرند عملکرد شبکه را مختل کرده و موجب از کار افتادن آن شوند.

برای مدیریت چنین چالش‌هایی، پروتکل‌هایی مانند STP (Spanning Tree Protocol) و نسخه‌ پیشرفته‌ آن، RSTP (Rapid STP)، طراحی شده‌اند. پروتکل‌ RSTP با ایجاد یک توپولوژی منطقی از نوع Spanning Tree (درخت پوشا)، اطمینان حاصل می‌کند که تنها یک مسیر فعال میان هر دو نقطه از شبکه وجود داشته باشد و سایر مسیرهای اضافی به‌ صورت موقتی غیرفعال گردند تا در صورت بروز اختلال، امکان بازیابی سریع فراهم شود.

RSTP که بر اساس استاندارد IEEE 802.1w توسعه یافته، مزیت اصلی ‌آن نسبت به STP؛ سرعت همگرایی بسیار بالاتر است. به‌ طوری که در صورت قطع لینک یا تغییر در توپولوژی، می‌تواند ظرف ۱ تا ۳ ثانیه مسیر جدید را فعال کند، در حالی‌که STP ممکن است تا حدود ۵۰ ثانیه زمان نیاز داشته باشد.

از دیگر تفاوت‌های این دو پروتکل می‌توان به ساده‌ سازی وضعیت پورت‌ها در RSTP، نقش‌های جدید پورت مانند Alternate ،Backup و قابلیت تشخیص سریع‌تر تغییرات در توپولوژی اشاره کرد که همگی موجب می‌شوند RSTP انتخاب مناسب‌ تری برای شبکه‌های امروزی با نیازهای پویا تر باشد.

RSTP با استفاده از مکانیزم‌های سریع‌تر برای تشخیص و حذف مسیرهای اضافی، زمان همگرایی (Convergence) را به شکل چشم‌ گیری کاهش می‌دهد. این به آن معناست که در صورت بروز تغییر در توپولوژی شبکه، ارتباط بین سوئیچ‌ها در مدت‌ زمان بسیار کوتاهی بازسازی خواهد شد، که این ویژگی برای محیط‌ های حساس به قطعی شبکه امتیازی بزرگ محسوب می‌شود.

 

پروتکل STP:

در زیرساخت‌هایی که بر پایه سوییچ‌ها بنا شده‌اند، یکی از دغدغه‌های اساسی، جلوگیری از تشکیل حلقه‌های لایه دوم (Layer 2 Loops) در شبکه است. پروتکل STP یا Spanning Tree Protocol با هدف جلوگیری از ایجاد حلقه‌های مخرب در توپولوژی‌های سوئیچ‌ شده، معرفی شده است. این پروتکل که نخستین بار در سال ۱۹۸۵ توسط IEEE معرفی و با استاندارد 802.1D کد گذاری شد، به صورت خودکار مسیرهای افزونه (redundant links) را شناسایی و در صورت لزوم غیرفعال می‌کند تا یک مسیر یکتا میان سوئیچ‌ها حفظ شود.

چنین حلقه‌هایی با ایجاد طوفان Broadcast (Broadcast Storm)، می‌توانند عملکرد شبکه را فلج کرده و دسترسی به سرویس‌ها را با اختلال جدی مواجه کنند. برای مقابله با این چالش، پروتکل STP (مخفف Spanning Tree Protocol) طراحی شد تا با شناسایی مسیرهای حلقه‌دار، برخی پورت‌ها را به‌صورت خودکار غیرفعال کرده و از بروز Loop جلوگیری کند. هرچند STP با حل این مشکل، خود معضلی دیگر به همراه داشت: تأخیر قابل‌توجه در همگرایی شبکه.

برای رفع این نقیصه، نسخه تکامل‌یافته‌ای با نام RSTP (Rapid Spanning Tree Protocol) معرفی شد که ضمن حفظ ساختار اصلی، با سرعتی بسیار بالاتر به تغییرات توپولوژی واکنش نشان می‌دهد و زمان همگرایی را به شدت کاهش می‌دهد.

STP با استفاده از الگوریتمی به‌نام Spanning Tree Algorithm، ساختاری شبیه درخت ایجاد می‌کند که در آن تنها یک مسیر فعال بین هر دو سوئیچ وجود دارد. این ساختار موجب می‌شود که بسته‌ها در حلقه‌های بی‌پایان گرفتار نشوند و جریان داده‌ها به‌صورت کنترل‌شده و بهینه صورت گیرد.

در شرایطی که لینک فعال دچار اختلال شود، STP به‌طور خودکار یکی از لینک‌های پشتیبان را فعال می‌کند تا پایداری شبکه حفظ شود، این ویژگی، انعطاف‌پذیری بالایی در طراحی‌های fault-tolerant ایجاد می‌کند.

در نسخه‌های بهبود‌یافته‌ای نظیر RSTP و MSTP، سرعت همگرایی به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته و امکان پیکربندی VLAN-aware نیز فراهم شده است که برای شبکه‌های سازمانی امروزی ضروری است.

 

پروتکل RSTP چیست:

پروتکل Rapid Spanning Tree Protocol (RSTP) نسخه‌ی ارتقاءیافته‌ای از STP کلاسیک است که با هدف بهبود زمان همگرایی و افزایش انعطاف‌پذیری در مدیریت توپولوژی شبکه طراحی شده است. در حالی که STP ممکن بود تا ۵۰ ثانیه برای تثبیت مسیر جدید زمان نیاز داشته باشد، RSTP این زمان را به چند ثانیه کاهش می‌دهد و این یک اتفاق حیاتی برای شبکه‌هایی است که حتی چند ثانیه قطعی می‌تواند در عملکرد آن ها دردسر ساز باشد.

در قلب عملکرد RSTP، رویکردی فعال برای مدیریت تغییرات توپولوژی قرار دارد. به‌جای صرفاً شناسایی خرابی و منتظر ماندن برای به‌روزرسانی جدول مسیرها، این پروتکل از مکانیزم‌هایی نظیر Port Roles (نقش‌های متنوع پورت‌ها مانند Alternate، Backup، Designated، و Edge) بهره می ‌گیرد تا به‌ صورت آنی واکنش نشان دهد. به ‌طور مثال، زمانی ‌که مسیر اصلی از دسترس خارج می‌شود، پورت Alternate به ‌صورت خودکار و بدون معطلی وارد حالت Forwarding می‌گردد.

RSTP همچنین تعاملات بین سوئیچ‌ها را از طریق Bridge Protocol Data Units (BPDU) به شکل مؤثرتری مدیریت می‌کند. در این نسخه، BPDUها نه ‌تنها دریافت می‌شوند بلکه در هر دو سمت لینک مبادله شده و اطلاعات توپولوژی به ‌روزرسانی می ‌گردد. این مدل گفت ‌وگوی پیوسته میان سوئیچ‌ها باعث می‌شود تا تغییر وضعیت ‌ها به ‌سرعت تشخیص داده شوند و نیازی به مکث‌های طولانی برای تایید وجود تغییر نباشد.

از دیگر مزایای RSTP، ساده‌ سازی مدل حالت پورت‌هاست. در حالی که STP از پنج حالت استفاده می‌کرد Blocking، Listening، Learning Forwarding، Disabled اما RSTP تنها سه حالت اصلی دارد: Discarding، Learning و Forwarding. این سادگی، هم پیاده‌ سازی را آسان ‌تر کرده و هم عیب ‌یابی را تسهیل می‌نماید.

 

عملکرد پروتکل RSTP:

در پروتکل RSTP (درخت پوشا)، مفهوم کلیدی تسریع فرآیند همگرایی شبکه با بهره ‌گیری از پورت‌های جایگزین (Alternate) و پشتیبان (Backup) است. برخلاف STP سنتی که برای بازسازی توپولوژی باید زمان زیادی صرف شود، RSTP طراحی شده تا در صورت بروز خرابی در مسیرهای فعال، مسیرهای جایگزین را بدون تأخیر قابل‌ توجه وارد مدار کند.

پورت جایگزین، به‌عنوان یک مسیر رزرو برای رسیدن به ریشه (Root Bridge)، در حالت آماده ‌باش قرار دارد و اگر مسیر اصلی قطع شود، بلافاصله به حالت Forwarding تغییر وضعیت می‌دهد. از سوی دیگر، پورت پشتیبان در زمانی فعال می‌شود که چندین اتصال فیزیکی به یک سوئیچ وجود دارد و یکی از آن‌ها به‌عنوان رابط اصلی انتخاب شده است. در این حالت، پورت پشتیبان آماده است تا در صورت از کار افتادن مسیر اصلی داخلی، بلافاصله جایگزین آن شود.

Rapid Spanning Tree Protocol با کاهش چشمگیر زمان همگرایی from حدود 30–50 ثانیه در STP به تنها چند ثانیه امکان پایداری و در دسترس ‌پذیری بالا را برای شبکه‌های سازمانی و مراکز داده فراهم می‌کند. این پروتکل همچنین با کاهش پیچیدگی حالات واسط، تنها از سه حالت Listening، Learning و Forwarding به دو حالت مهم Listening و Forwarding تغییر پیدا می‌کند تا انتقال وضعیت‌ها سریع‌تر انجام شود.

در مجموع، RSTP نقشی کلیدی در پیاده‌ سازی زیرساخت‌های شبکه‌ای با تحمل ‌پذیری بالا و قطعیت کم دارد، مخصوصاً در شبکه‌هایی که زمان قطع سرویس می‌تواند پیامدهای سنگینی به‌دنبال داشته باشد.

 

مقایسه پروتکل STP و RSTP:

پروتکل RSTP به‌طور پیش‌فرض در بسیاری از تجهیزات شبکه‌ مدرن فعال است. این پروتکل انتخابی ایده‌آل برای شبکه‌هایی با نیاز به پایداری بالا و واکنش سریع به تغییرات توپولوژی است که دارای ویژگی های زیر می باشد:

• زمان همگرایی بسیار سریع‌تر: برخلاف STP که ممکن است تا ۵۰ ثانیه زمان نیاز داشته باشد، RSTP معمولاً در کمتر از یک ثانیه وضعیت پورت‌ها را بازیابی و توپولوژی را تطبیق می‌دهد. این یعنی کاهش محسوس در زمان قطعی‌ها.
• حالت‌های جدید پورت: RSTP حالت‌های پورت را ساده‌سازی کرده و به سه حالت Discarding, Learning و Forwarding کاهش داده است؛ این موضوع باعث درک ساده‌تر و عملکرد سریع‌تر می‌شود.
• تشخیص لینک‌های فعال به‌صورت مستقل: در پروتکل RSTP هر سوئیچ می‌تواند بدون نیاز به تائید سایر سوئیچ‌ها برخی تصمیمات را درباره فعال‌سازی لینک‌ها بگیرد، که این ویژگی همگرایی را به‌شدت تسریع می‌کند.
• پشتیبانی از بک‌آپ و Alternate Ports: برخلاف STP، RSTP امکان معرفی پورت‌های جایگزین برای فعال‌سازی سریع در صورت خرابی لینک اصلی را دارد.
• عدم بهره ‌برداری از مسیرهای جایگزین: با اینکه STP مسیرهای افزونه را برای اهداف پایداری حفظ می‌کند، اما تنها یک مسیر اصلی را فعال نگه می‌دارد و سایر لینک‌ها را در حالت مسدود قرار می‌دهد؛ این یعنی ظرفیت لینک‌های رزرو عملاً بلااستفاده می‌ماند و توازن بار امکان‌پذیر نیست.
• کاهش کارایی در محیط‌های با تغییرات مکرر: در شبکه‌هایی با ساختار پویا و توپولوژی‌های متغیر، STP واکنش سریعی ندارد و نمی‌تواند به‌خوبی با تغییرات مکرر سازگار شود. در نتیجه کارایی کل شبکه کاهش می‌یابد.

 

جدول مقایسه STP  و پروتکل RSTP:

STP(Spanning Tree Protocol)	RSTP(Rapid Spanning Tree Protocol)	ویژگی
کند(30 تا 50 ثانیه)	سریع(در حد 1 تا 6 ثانیه)	سرعت همگرایی
Blocking،Forwarding،Listeningفقط دارای سه حالت اصلی	اضافه شدن حالت های جدید:Discarding،Learning،Forwarding	نوع پورت ها
مبتنی بر Root ها و وابسته به Timer Bridge	رویداد محور Event-driven	نوع تعامل
از طریق پیام های Configuration BPDU	به صورت RST BPDU از طریق پیام های مستقل و سریع	هماهنگی بین Bridge
کمتر ولی کندتر در پاسخ دهی	کمی بیشتر ولی بسیار سریع تر و کاراتر	مصرف منابع
پروتکل پایه	دارای STP با Backward Compatibility	سازگاری با نسخه قبلی
برای شبکه های ساده یا قدیمی مناسب تر	برای شبکه های مدرن با نیاز به واکنش سریع	سناریوهای پیشنهادی

 

انواع اتصال پورت در RSTP و نقش آن‌ها در عملکرد پروتکل:

در پروتکل RSTP، شناخت دقیق نوع اتصال پورت‌ها نقش کلیدی در نحوه واکنش شبکه نسبت به تغییرات توپولوژی دارد. اتصالات پورت‌ها به‌طور کلی در سه گروه زیر دسته‌بندی می‌شوند:

Edge Port: این پورت‌ها به دستگاه‌های پایانی مانند رایانه‌ها، چاپگرها یا سرورها متصل هستند. مزیت مهم Edge Port این است که بدون نیاز به طی مراحل انتقال حالت (Transition States) فوراً وارد وضعیت Forwarding می‌شود. این قابلیت موجب کاهش محسوس در زمان راه‌اندازی شبکه و حذف تأخیر غیرضروری در اتصال کاربران نهایی می‌شود.

Point-to-Point Port: زمانی‌که دو سوئیچ از طریق یک لینک Full-Duplex مستقیم به یکدیگر متصل شوند، پورت مربوطه به‌عنوان Point-to-Point در نظر گرفته می‌شود. چنین اتصالاتی باعث تسریع همگرایی و بهینه‌سازی فرایند تبادل BPDU میان سوئیچ‌ها می‌شود. اگر اتصال به‌صورت Half-Duplex باشد یا در مسیر تجهیزات اشتراکی مانند هاب قرار گرفته باشند، دیگر نمی‌توان این پورت را Point-to-Point تلقی کرد.

Shared Port: این دسته پورت‌ها در محیط‌هایی یافت می‌شوند که چندین دستگاه از یک رسانه مشترک معمولاً با اتصال از طریق هاب یا لینک‌های Half-Duplex استفاده می‌کنند. در این حالت، چون رسانه به‌صورت اشتراکی بین چند دستگاه تقسیم شده، RSTP این پورت را با محافظه‌کاری بیشتری مدیریت می‌کند. زمان همگرایی این پورت‌ها بیشتر است، زیرا احتمال بروز تصادف در آن‌ها بالاتر است.

 

شرایط خاص استفاده از پروتکل RSTP:

-شبکه‌هایی با توپولوژی حلقوی (Ring Topology): در سناریوهایی مثل شبکه‌های صنعتی یا زیرساخت‌های حمل‌ونقل که از ساختار حلقوی برای افزونگی استفاده می‌ شود، RSTP می‌تواند در صورت قطعی یکی از لینک‌ها، مسیر جایگزین را سریع فعال کند و از قطع خدمات جلوگیری کند.

-سوئیچ‌هایی با Uplinkهای چندگانه: زمانی که یک سوئیچ به چند مسیر uplink متصل می‌شود (مثلاً برای افزایش افزونگی یا ظرفیت)، RSTP بدون نیاز به زمان‌سنج‌های طولانی STP، می‌تواند سریع‌ترین مسیر را فعال و مسیرهای جایگزین را در حالت آماده نگه دارد.

-شبکه‌هایی با تغییرات پویای زیاد: در محیط ‌هایی که مرتباً دستگاه‌ها یا سوئیچ‌ها افزوده یا حذف می‌شوند (مثل نمایشگاه‌ها یا مراکز داده‌ی آزمایشی)، RSTP به ‌واسطه همگرایی سریع، می‌تواند از ایجاد اختلال‌های ناگهانی جلوگیری کند.

-سناریوهای Failover با نیاز به بازیابی فوری: در شرایطی مثل قطع فیزیکی یک لینک یا خاموش شدن ناگهانی یک سوئیچ، RSTP می‌تواند ظرف چند ثانیه مسیر جایگزین را بدون نیاز به بازسازی کامل توپولوژی یا انتظار برای انقضای تایمرها را فعال کند.

-شبکه‌هایی با کاربران حساس به تأخیر: برای کاربردهایی مثل تماس VoIP، ویدئو کنفرانس، یا بازی‌های آنلاین، حتی چند ثانیه تأخیر می‌تواند تجربه کاربر را تحت تأثیر قرار بدهد، استفاده از RSTP می‌تواند این مشکل را به حداقل برساند.

 

مکانیزم‌های کلیدی در RSTP:

Port Roles جدید: علاوه بر نقش‌های آشنای Root و Designated، RSTP نقش‌های جدیدی مثل Alternate و Backup معرفی می‌کند که باعث می‌شود مسیرهای جایگزین همیشه آماده‌ی فعال‌سازی فوری باشند.

Port States ساده ‌تر: این سادگی باعث کاهش پیچیدگی و تسریع در فرایند انتقال بین وضعیت‌ها می‌شود. در حالی‌ که STP دارای پنج حالت باشد، RSTP فقط از سه حالت: Discarding (جایگزین Blocking و Listening) و Learning و Forwarding بهره می‌برد.

مکانیزم Handshake (Propose/Agree): زمانی که یک لینک جدید فعال می‌شود، به‌جای اینکه منتظر تایمر بماند، سوئیچ‌ها مستقیماً در مورد توپولوژی جدید به توافق می‌رسند که این کار باعث همگرایی در چند ثانیه می‌شود.

 

بهترین شیوه‌ برای استفاده از RSTP در شبکه‌های بزرگ:

در شبکه‌های بزرگ، استفاده درست از RSTP فقط به فعال‌سازی ساده آن محدود نمی‌شود؛ باید با دقت و درک عمیق از توپولوژی و نیازهای شبکه، پیکربندی شود. دراینجا چند مورد از Best Practice های کلیدی را بررسی می کنیم:

• اولویت‌بندی درست Bridge ID: در RSTP، مثل STP، تعیین Root Bridge تأثیر زیادی بر روی نحوه انتقال ترافیک دارد. بنابراین: به‌صورت دستی Bridge Priority رو تنظیم کنید تا Root Bridge در مرکز توپولوژی باشد. از مقدارهای پایین‌تر از پیش‌فرض (۳۲۷۶۸) برای سوئیچ‌های مرکزی استفاده کنید. مثلاً ۴۰۹۶ یا ۸۱۹۲.
• فعال‌سازی PortFast روی پورت‌های انتهایی: روی پورت‌هایی که به کلاینت یا سرور متصل هستند و ریسک ایجاد Loop ندارند، PortFast را فعال کنید تا مستقیماً وارد حالت Forwarding شوند. این کار زمان بوت سیستم‌ها را کاهش می‌دهد و از اتلاف زمان در حالت Discarding جلوگیری می‌کند.

• استفاده از BPDU Guard برای افزایش امنیت: روی پورت‌های PortFast، ویژگی BPDU Guard رو فعال کنید. در صورت دریافت BPDU، پورت به حالت errdisable رفته و از بروز Loop احتمالی جلوگیری می‌کند.
• نظارت بر توپولوژی با استفاده از Logging و SNMP: تغییرات در توپولوژی می‌تواند نشانه ی یک مشکل فیزیکی یا حمله شبکه باشد. با فعال‌سازی logging مربوط به تغییرات RSTP و بررسی SNMP Traps، می‌تواند به‌صورت پیشگیرانه عمل کنید.
• به‌کارگیری RSTP فقط در لایه Access: در برخی موارد بهتر است که در لایه Distribution یا Core از پروتکل‌های Aggregation مثل EtherChannel استفاده شود و RSTP صرفاً در لایه Access فعال باشد.
• بررسی تنظیمات Link-Type: با تنظیم صحیح نوع لینک (Point-to-Point یا Shared) روی هر پورت، RSTP می‌تواند همگرایی سریع‌تری داشته باشد.

 

---

 

بیشتر بخوانید: 7 لایه مدل OSI چیست؟

 

---

 

از RSTP کجا استفاده کنیم:

1. در شبکه‌های campus یا enterprise با سوئیچ‌های متعدد
2. در زیرساخت‌های حساس به تأخیر مثل VoIP، ویدئو، یا مالی
3. در شبکه‌هایی با رشد سریع یا تغییرات مکرر در توپولوژی
4. زمانی که نیاز به بازیابی سریع لینک‌ها داریم

 

نتیجه گیری:

پروتکل RSTP (یا Rapid Spanning Tree Protocol) نسخه‌ی تکامل ‌یافته‌ای از STP هست که برای حل مشکل اصلی آن یعنی کندی در بازیابی مسیرهای شبکه طراحی شده است. این پروتکل با سرعت بالا و واکنش سریع، از ایجاد حلقه در شبکه جلوگیری می‌کند و در مواقعی که مشکلی در مسیر اصلی به وجود بیاید، در کمتر از یک ثانیه مسیر جایگزین را فعال می‌کند.

برخلاف STP که وضعیت پورت‌هاش پیچیده‌ست، RSTP ساختار ساده‌تری دارد و تنها از سه حالت پورت استفاده می‌کند که باعث فهم راحت‌تر و عملکرد سریع‌تر می‌شود. علاوه بر این، سوئیچ‌ها در RSTP می‌توانند به تنهایی تصمیم بگیرند که چه پورتی را فعال یا غیرفعال کنند، بدون اینکه منتظر تایید از بقیه باشند. این یعنی سرعت و پایداری بیشتر.

یکی دیگه از مزیت‌های RSTP این است که لینک‌های پشتیبان را آماده نگه می‌دارند تا اگه مشکلی پیش بیاید، فوراً وارد عمل شوند. این ویژگی‌ها باعث می‌شوند RSTP انتخابی عالی برای شبکه‌های پویا و حساس مثل مراکز داده و زیرساخت‌های سازمانی باشد.

در کل، اگه بخواهید شبکه‌ای امن، سریع و انعطاف‌پذیر داشته باشید، RSTP یه گزینه بسیار هوشمندانه ا‌ست. در یک جمع‌بندی کلی، می‌توان گفت پروتکل RSTP نسبت به STP یک جهش اساسی در سرعت، انعطاف‌پذیری، و بهره‌ وری مسیرهای شبکه‌ای محسوب می‌شود.

در حالی‌که STP برای دوران اولیه شبکه‌های LAN مناسب بود، RSTP با بهبود قابل توجه در زمان همگرایی و استفاده از لینک‌های جایگزین، راهکاری بسیار کارآمدتر برای شبکه‌های امروزی و پویا فراهم کرده است و برای شبکه‌هایی با ساختار پیچیده‌تر یا چندین VLAN، گام منطقی بعدی می‌تواند استفاده از MSTP باشد که پشتیبانی از چندین درخت پوشا را به شکل بهینه فراهم می‌کند.

خرید انواع سوئیچ سیسکو از مسترشبکه بزرگترین فروشگاه اینترنتی تجهیزات شبکه با گارانتی معتبر